Chronologisch overzicht - hoe snel zoiets kan gaan.

Donderdag 20 juli 2006 - zaterdag 22 juli. Tijdens onze vakantie in Amerika verblijven we bij Gusta's zwager Albert die er samen met zijn vrouw Letitia een mooi tweede huis heeft in centraal Florida. We genieten er van de vredige stilte en rust. 's Avonds lopen de wilde dieren achter het huis. Er is een zwembad bij het huis. Het zitje bij dat zwembad is een echte 'feel-good place'.
In de straat zien we verschillende bordjes 'lot for sale'. We horen dat de prijzen drastisch zijn gestegen de laatste vijf jaar. Het idee is geboren. Ik zeg tegen Gusta: wat wij moeten doen is nu een stuk grond kopen en later er iets op bouwen. De prijzen zijn nog te doen en de dollar is goedkoop. Ze vindt het een geweldig idee - ze heeft altijd gedroomd van een tweede huis in het buitenland.
We bespreken het met Albert en ook met Gusta's broer en zijn vrouw die ook in de straat wonen.
Maandag 24 juli. Onderweg in de auto terug van een tweedaags uitstapje naar Miami Beach wordt het idee een besluit.
Woensdag 26 juli. Met Alberts golfkarretje trekken we erop uit, schrijven telefoonnummers op, tekenen kaarten en maken foto's van de percelen die te koop staan.
Maandag 31 juli. Terug in Nederland gaan we bellen. De belronde brengt ons bij een makelaar, MC 2000 die alle moeite doet om tijd te investeren in ons. Mevrouw Carol Heausler ontdekt dat er een hele rij percelen te koop staat voor een redelijke prijs, stukken goedkoper dan de percelen die we hebben gezien. Het is aan het einde van de straat in nog niet ontwikkeld gebied, in de buurt maar niet te dicht bij kleine elektriciteitscentrale.
Woensdag 9 augustus. We tekenen een contract om een perceel te kopen voor een prijs die mevr. Heausler ons adviseert. In Amerika is dat de gebruikelijke wijze om een bod op onroerend goed uit te brengen. Als de verkoper tekent is het een deal.
Maandag, 14 augustus. De verkoper doet een tegenbod dat nauwelijks lager ligt dan oorspronkelijke prijs. Onze behulpzame makelaar schrijft in een e-mail: 'Vrijdag ben ik naar het dorp toe gereden om het perceel te bekijken. Mijn mening is dat je beter wat meer geld kunt uitgeven aan een beter perceel (...) Dit is wat ik zag: de straat eindigt nog voor het perceel begint en de electriciteitscentrale is heel dichtbij. (...) Het onzekere is of je ooit een straat voor je perceel zult krijgen. (...) Dus ben ik het grootste deel van het weekeinde bezig geweest met het bellen met eigenaren van percelen en gegevens over percelen opzoeken bij andere makelaars.
We zijn enorm aan het twijfelen gebracht. We bellen eerst Albert en Titia en vervolgens mevr. Heausler. We vertellen hoe dankbaar we zijn omdat ze zoveel moeite voor ons heeft gedaan. 'Maar je brengt ons wel aan het twijfelen'.
'Jawel', antwoordt ze, 'Maar het goede nieuws is...' en ze vertelt ons dat ze ons van de mooiste percelen in de straat kan aanbieden voor dezelfde prijs als het tegenbod voor de percelen bij de energiecentrale. We besluiten onmiddellijk dat we het tegenbod afwijzen en met dit nieuwe perceel verder gaan.
We komen er later achter dat dit het perceel was dat allang in de portefeuille van MC 2000 zat en ons eerder voor een veel hogere prijs was aangeboden. De makelaar heeft voor ons al een veel lagere prijs bedongen!
Dinsdag, 15 augustus. We tekenen een nieuw contract voor het nieuwe perceel, scannen het en mailen het terug.
Donderdag, 17 augustus. De opwinding stijgt tot het kookpunt. Goed nieuws: de verkoper heeft getekend. Het land is aan ons verkocht! Gusta en ik trekken een fles champagne open. Diezelfde avond maak ik, zoals vereist in het contract, de eerste $1000 over aan de 'escrow agent', de notaris die de gelden in bewaring houdt tot de overdracht is gedaan.
Maandag 21 augustus. De landmeter is geweest om het land af te palen. Hij heeft zijn hielen nog niet gelicht of Letitia belt ons. Albert heeft de maaimachine gepakt en is ons stukje grond gaan maaien! Met alle blije opwinding bel ik wel een uur met haar en we hebben het alleen maar over het stukje grond. Ze zijn in hun nopjes met het idee: haar zus komt ook in het dorp!
Zondag 27 augustus. Albert en Letitia zijn uit Florida teruggekomen. Ze hebben foto's van het perceel meegenomen en folders van bouwondernemingen - huizen om bij weg te dromen. We komen er nu pas achter dat we een heus mini-bos in de achtertuin hebben. Wat een waardevol bezit! Letitia gaat er vanuit dat we al snel gaan bouwen - zegt ze.
Dinsdag 29 augustus. We zitten onszelf lekker te maken met de folders van de bouwbedrijven. Een modelletje spreekt ons erg aan, vooral omdat het niet té groot is en zeker ook betaalbaar. Een mooi huis is oké, een enorme villa hoeft voor ons niet. Van het model 'star' - van de plaatselijke bouwer Jack Miller - reken ik alle binnenmaten uit nadat ik op basis van de opgegeven oppervlaktes van de garage en de 'screen porch' de schaal heb kunnen vaststellen.
Woensdag 30 augustus. Bouwen of niet bouwen - dat is de vraag. Als we nog tien of vijftien jaar wachten, zullen we er dan genoeg tijd in gezondheid van kunnen genieten? En dan: de dollar is goedkoop. 'Ons' modelletje wordt ineens onbereikbaar als de inflatie 5% is en de dollar/euro niet 1:1,28 maar 1:1 is. Ik maak een afspraak met 'jazeker' de Hypotheker om vrijblijvend de mogelijkheden door te spreken om op ons huis hier een nieuwe hypotheek te nemen.
Donderdag 31 augustus. Wachten is niet leuk. Het duurt kennelijk even voor de notaris zover is om contact op te nemen met ons over een paar praktische zaken rond de betaling. Ik weet het: de grond loopt niet weg. En bovendien was gisteren Florida gesloten omdat orkaan Ernesto langs kwam.
Erik heeft op school bij de 'belangrijke vijf minuten' (waar de kinderen mogen vertellen over de dingen die ze bezighoudt) verteld dat we een stukje grond in Florida hebben gekocht. De juffrouw haar mond viel open van verbazing. Zo zijn overal de reacties: blij verrast, een tikje jaloers op een leuke manier en iedereen vindt het fantastisch.
Vrijdag 1 september. Ik mail mijn oudste zus in Los Angeles over onze grote stap. Leuke reactie terug.
Zondag 3 september. Bij mijn vader toosten we met champagne 'op Florida'. Het voornemen om snel te gaan bouwen wordt deze dag definitief. Diezelfde dag vertellen we het ook mijn jongere zus.
Maandag 4 september. Een andere zus had het al half gehoord. Net als iedereen biedt ze aan geheel belangeloos af en toe op ons huis te gaan passen...
Dinsdag 5 september. Een gesprek met een medewerker van de Hypotheker bevestigt mijn vermoeden over onze mogelijkheden om te lenen en hoogste de maandelijkse lasten. Besparingen zijn er ook: de vakanties, waar we veel aan uitgaven, zullen nooit meer gedicteerd worden door de hotelprijzen. Een lijstje met de belangrijkste kosten en investeringen is nu gauw gemaakt. Dit is prima haalbaar: zo vreselijk veel hoeven we er niet eens voor in te leveren.
We maken ook een plaatje van de eenmalige kosten: de bouw natuurlijk, maar vlak de inrichting ook niet uit. We zullen een complete tweede uitzet moeten aanschaffen, van vaatdoekje tot televisie!
Woensdag 6 september. Ik mail en bel met het plaatselijke bouwbedrijf Jack Miller over hun 'Star' model huis. Anders dan bij andere bouwbedrijven ontbreekt een duidelijke specificatie van wat wel en wat niet in de prijs is inbegrepen. Een gesprek van meer dan een half uur maakt duidelijk dat nagenoeg alles is inbegrepen, van termietenbehandeling van de grond en septic tank tot kamerbreed tapijt en witgoed (jawel), net als bij de andere bouwbedrijven.
Eindelijk krijg ik ook bericht van de notaris over de nog over te maken gelden plus een berg papierwerk om te tekenen. De instructies naar wie het geld overgemaakt moet worden, blijken niet te kloppen met het contract en de afspraken die ik daarover gemaakt heb met de makelaar. Ik waag er dus maar weer eens een mailtje aan om dat recht te laten zetten.
Donderdag 7 september. Na een emailtje waarin een en ander wordt rechtgezet maak ik het geld over. Een klein fortuin, formuliertje invullen op internetbankieren en weg is 't van mijn rekening.
Maandag 11 september. De notaris bevestigt de ontvangst van de papieren en de makelaar meldt dat het geld inmiddels ook binnen is. De papieren zijn per Federal Express onderwerg naar de verkoper. Donderdag of vrijdag wordt de overdracht verwacht.
Dinsdag 12 september. Google Earth heeft nieuwe kaarten en foto's geplaatst. Het gebied is nu veel gedetailleerder. Ik kan alle details zien van de huizen van Letitia en Albert en van Naldo en Johanna - en van ons lot natuurlijk. De wijk van boven gezien
Woensdag 13 september. De verkoper heeft geprotesteerd tegen de berekening van de verdeling van de onroerend goed belasting. Hij vindt zich benadeeld voor... 15 dollar en 1 cent. Dit betekent een verdere vertraging van de overdracht. De notaris maakt een nieuwe eindberekening op die we tekenen en is zo vriendelijk het verschil voor eigen rekening te nemen omdat we het geld al overgemaakt hebben. Hoe irrationeel kun je zijn... onze behulpzame makelaar had eerder meer dan 25% van de prijs afgepingeld.
Vrijdag, 15 september. We krijgen mail van Jack Miller. Ze konden de foto's nog niet zo snel leveren maar waarschuwen ons alvast dat we moeten proberen voor het einde van het jaar een bouwvergunning en het contract rond te krijgen. Vanaf 1 januari gaat de county 'impact fees' rekenen, feitelijk een belasting of heffing voor de te maken kosten van inspecties en dergelijke. Ik bel terug om hoeveel geld dat dan gaat. 'Ergens tussen 5000 en 8000 dollar' is het antwoord.
Ik bel de makelaar die het verhaal bevestigt en ons weet te melden dat het in ons geval om $5200 gaat. En dat het aanvragen van een bouwvergunning al gauw twee maanden duurt. 'Dat betekent dat ik onmiddellijk naar Florida moet komen', stel ik vast.
Gusta en ik overleggen. Voor het bedrag van de nieuwe belasting kunnen we het huis voor een belangrijk deel inrichten. Zij kan waarschijnlijk niet meer op zo korte termijn vrij nemen. Ik zal alleen moeten gaan. Wat had ik ook weer boven dit verhaal staan... hoe snel zoiets kan gaan...
Ik bel opnieuw de secretaresse van Jack Miller, die belooft dit weekeinde een paar digitale foto's te maken van een onlangs opgeleverd Star huis en om de belangrijkste maten te noteren op de folder en die per e-mail op te sturen.
Zaterdag, 16 september. De hele maalstroom aan dingen die nu weer op me af komen bezorgt me een beroerde nachtrust. Ik kan de opschudding van gisterenavond niet uit mijn hoofd krijgen. Op uren dat ik hoor te slapen bedenk ik me dat ik waarschijnlijk al donderdag vrij kan nemen. Dan zou ik al op vrijdag een afspraak met de bouwer kunnen hebben... ik moet een vlucht boeken... en van alles en nog wat. Ik bedenk me alle dingen die ik met de bouwer zal moeten bespreken - de helft ervan ben ik 's morgens weer vergeten zodat ik niet weet of ze echt waren of spoken uit een halve slaap.
Ondanks dat het zaterdag is, regel ik vrij van het werk, een afspraak met het bouwbedrijf, een vlucht naar Miami en een huurauto. Donderdag al ga ik weg!
Maandag 18 september. De overdracht is vandaag een feit. We mogen ons nu met recht Trotse eigenaren van een heel klein stukje Florida noemen!
De bouwer bevestigt de afspraak op vrijdag.
Donderdag, 21 september. Een lange reis naar Florida. 's Morgens om drie uur staan Gusta en ik op. Zij brengt me naar het vliegveld. Om tien over zeven vlieg ik weg met Lufthansa naar Frankfurt, waar ik moet overstappen. De overstaptijd is maar net genoeg met alle beveiliging en controles die er gedaan worden. Was het vliegtuig op tijd vertrokken, dan had ik moeten rennen. Uiteindelijk vertrekken we met een dikke vertraging. Op Miami Airport schiet het ook niet op. Lange rijen voor Immigration, lange rijen voor de douane en lange rijen voor de check van het ministerie van Landbouw - ik heb aangegeven dat ik een stuk vacuum verpakte kaas bij me heb. Ik kan de lange wachttijd niet eens benutten voor een sms-je naar Gusta want de telefoon die ik bij me heb blijkt geen dekking te krijgen in Amerika.
Lang wachten voor het busje van de autoverhuurder, lange rijen bij Alamo, uiteindelijk kan ik vertrekken met een knalgele coupé met een knoeperd van een spoiler achterop... alsof ik ooit zelf zoiets zou uitkiezen...
De lange saaie weg over highway 27 is op twee plaatsen opgebroken met lange omleidingen. Uiteindelijk kom ik om half acht 's avonds aan. Ik bel Gusta dat ik goed ben aangekomen. Het is dan half twee 's nachts in Nederland. Ik ga om half tien naar bed, ruim 24 uur nadat ik was opgestaan.
Vrijdag 22 september. Ik begin de dag met een bezoekje aan het perceel. Wat is het groot! Ik bekijk uitgebreid het bos achterin en de wilde begroeiing van de bufferzone van de airstrip.
Om half elf heb ik een afspraak met Jack Miller. Zijn kantoortje is in een kleine loods op een industrieterreintje. Jack zelf is een uiterst vriendelijke en gezellige man. Op het kantoor zie ik voor het eerst een echte foto van het huis. We bespreken het de opties, het contract, hoe de betaling moet gaan lopen. Voor het eerst zie ik de echte maten van het huis.
's Middags gaan ik met een werknemer van Jack Miller een huis bekijken dat net gebouwd is. Het is aan de buitenkant zoveel groter dan ik dacht dat ik het eerst niet herken. Eenmaal binnen valt me op dat sommige ruimtes veel groter zijn en andere veel kleiner dan ik me had voorgesteld. De eethoek naast de keuken en het buitenzitje vallen tegen. De woonkamer is precies wat ik ervan gedacht had. De garage is enorm. De slaapkamers zijn ook behoorlijk groot. De tweede badkamer vind ik eigenlijk mooier dan de 'master' badkamer, waar geen bad is.
Vervolgens ga ik naar de leverancier van de keuken. Het wordt duidelijk dat met het budget dat je ervoor krijgt alleen een eenvoudige keuken mogelijk is. Maar daarbinnen is nog keuze genoeg om het mooi te maken.
Zaterdag 23 september. Tijd om de leverancier van huishoudelijke apparaten te bezoeken en naar de Home Depot te gaan. De laatste is de leverancier van de verlichting en de plafondventilatoren. De lampen zijn er in de smaken vreselijk, vreselijker en vreselijkst. De leverancier van huishoudelijke apparaten laat me zien dat ik met het vastgestelde budget, alleen het fornuis met oven, de magnetron en de vaatwasser kan kopen. Koelkast, wasmachine en droger zijn voor eigen rekening.
Met Gusta heb ik een lange en uitgebreide MSN chat waarin ze de foto's van het huis dat ik heb bekeken, te zien krijgt en verder lopen we door de opties van de keuken.
's Avonds koop ik een palmboom op op onze grond te zetten.
Zondag, 24 september. Ik denk een rustdag te hebben maar dat pakt anders uit. Ik bezoek een paar mensen in het dorp waaronder onze toekomstige buren. Daarna zit ik 2 1/2 uur met mijn zus Maartje en zwager Jim, die in Californië wonen, aan de telefoon. Ik had ze eerder de tekst van het contract gegeven en Jim, die zelf in de bouwbusiness zit, heeft nogal wat aanmerkingen op het contract. Er blijkt een dodelijke clausule in te zitten over de aansprakelijkheid bij verzakken van het huis die onacceptabel is, en flink wat andere losse einden die moeten worden rechtgezet. Ook het document met de specificaties rammelt aan alle kanten. Ik ben tot laat in de avond bezig met het uitwerken van voorstellen voor aanpassingen aan het contract en de specificaties. Die nacht slaap ik wel heel beroerd.
Maandag 25 september. Ik sta al vroeg op en ga de aanpassingen die ik gisterenavond heb gemaakt verder bewerken met ideeën waar ik midden in de nacht op kwam. Ik heb een goed gesprek met Jack Miller en weet de belangrijkste pijnpunten in mijn voordeel gewijzigd te krijgen: de belangrijkste aanpassingen worden zoals ik het wil. Ook beloven ze hun huiswerk te doen om het specificaties-document uit te werken. Om de vaart erin te houden en om de formuleringen te krijgen zoals ik het wilde, stel ik voor Jack Miller's secretaresse werk uit handen te nemen en datgene wat we bediscussieerd hebben voor haar uit te werken. Tegen de middag gaat een nieuwe conceptversie van het contract en het specificatiesdocument op de mail naar het kantoor van Jack Miller.
Het volgende dat ik moet doen is naar de dakdekker. Ik krijg er goede informatie over de gebruikte dakbedekking, kwaliteiten en kleuren.
Daarna rij ik door naar de leverancier van het tapijt en de tegels, downtown Sebring. Het blijkt dat het budget dat Jack Miller er me voor geeft wel heel armoedig is. Er is niet één tegel voor die prijs te krijgen en het tapijt kan alleen uit doordat de leverancier nog wat partijen heeft van voor recente prijsverhogingen. Erg veel keuze heb ik niet voor die prijs.
Nu ik toch in het centrum van Sebring ben, breng ik gelijk even een bezoekje aan de county office om wat meer te weten te komen over de impact fees. Het blijkt dat ik niet zo vreselijk overhaast naar Florida had hoeven komen want de impact fees gaan berekend worden als je na 1 januari je bouwvergunning aanvraagt, en niet zoals we eerst dachten, als je de vergunning voor 1 januari krijgt.
Terug bij Naldo, bel ik Gusta en schrijf ik alles wat ik gehoord heb over de dakbedekking, tegels en tapijt in een lange e-mail aan haar.
Tenslotte plant ik samen met Naldo's zoon Edson, de eerste palmboom op ons stukje grond, net naast het paaltje dat de landmeter heeft geslagen.
Dinsdag 26 september. Eindelijk een dag om een paar andere dingen te doen. Een rekening geopend bij de Bank of America, schoenen geshopt voor Gusta en Debbie, en bij de makelaar langs geweest. Ik had haar beloofd een beloninkje te brengen 'op zijn Hollands' dus kom ik met een bloemstuk aan. Ik verlaat het kantoor, uren later, met de wetenschap dat we een goede vriendin aan haar hebben overgehouden, met een souvenirtje uit Sebring en... een tupperware-schaal met Louisiana gumbo.
Woensdag, 27 september. We krijgen de definitieve versie van het contract en de features list, en tekenen. We tekenen. We hebben ons huisje in florida besteld. Het is nog maar twee maanden en een week geleden dat we voor het eerst op deze plaats aankwamen.
Donderdag, 28 september. We krijgen het contract getekend terug en Gusta doet de aanbetaling. Verder ben ik langs de homeowner's association van Spring Lake geweest en de keukenzaak.
Vrijdag, 29 september. Zo langzamerhand nadert het einde van mijn week in Florida en ik begin aardig de blues te krijgen dat ik Gusta zo lang niet meer heb gezien. Het voelt nu aan als wachten op mijn vlucht terug. Wel realiseer ik me hoezeer ik deze week mijn draai heb gevonden in ons dorpje. Het begint vertrouwd en als 'van ons' aan te voelen.
Bij Jack Miller op het kantoor staat mijn naam nu op het bord met jobs. 'The Koen-job', want van mijn achternaam, daar kan geen Amerikaan wat maken.
Zondag 1 oktober. Een goede vlucht terug gehad. Moe (ik kan niet in vliegtuigen slapen) maar tevreden. Missie volbracht!
Dinsdag 10 oktober. Goed om te zien dat er dingen gebeuren, ook al zitten we nog in het stadium van het papierwerk. We besparen de bouwer de kosten van een survey, die is immers pas nog gedaan, en moeten wat papieren tekenen.
Vrijdag 13 oktober. Waar een huis laten bouwen je zo al brengt. Bij een notaris - oké. Gusta ging gisteren een handtekening zetten op een formulier voor de county, waarbij de handtekening door een notaris moest worden gelegaliseerd. Maar vervolgens moest ik vandaag naar het paleis van justitie in Den Haag. Om een verklaring te halen dat de notaris een notaris is.
Donderdag 19 oktober. We moesten er eigenlijk zijn voor het opnieuw laten stofferen van onze bank hier, in onze favoriete winkel in designmeubeltjes. Daar weten ze ons te vertellen dat verschepen helemaal niet zo duur is: een kleine zeecontainer kost iets van 800 euro. De overige kosten hebben ze niet paraat, maar kunnen ze wel uitzoeken voor ons. En de BTW kun je aftrekken. Terwijl we rondkijken door de zaak staan de designmeubeltjes ons toe te lachen en de prijzen (ze doen in B-keus, toonzaalmodellen en gebruikte meubelen) lijken redelijk.
Maandag 23 oktober. Albert is terug in Florida en vertelt ons dat op het perceel een bord is geplaatst waarop staat dat Jack Miller er een huis gaat bouwen. En een of ander kastje waar ik de bedoeling niet van begrijp.
Zondag 29 oktober. Een paar uurtjes voorpretshoppen bij Ikea leert ons al snel dat we daar toch ook heel leuke meubelen kunnen vinden tegen aanzienlijk lagere prijzen. Gusta valt direct voor een kast in onze favoriete kleur rood. Op een kopie van de plattegrond van het huis tekenen we alvast in wat we gezien hebben. Deze zomer zal in Sunrise, Florida (ten noorden van Fort Lauderdale) een nieuwe Ikea-vestiging openen - naar Amerikaanse begrippen in de buurt.
Een issue waar we nog helemaal niet uit zijn, is de kleurtjes. Ik teken de voorkant van het huis na van een scan en met het tekenprogramma experimenteren we met kleurcombinaties van de shingles, de kleur van de buitenmuur en de (witte?) band over de lengte van het huis.
Maandag 6 november. Vroeg in de morgen worden we gebeld door Letitia. 'Als je opwindend nieuws wil horen moet je nu Albert bellen'. (Hij is al in Florida, zij is nog hier). We bellen en krijgen te horen dat ze een flink aantal paaltjes hebben gezet in onze grond in de vorm van het huis. Ik mail Jack Miller om te horen of de bouwvergunning al binnen is. Dat blijkt niet het geval te zijn, maar men is al bezig met wat voorbereidend werk.
Iets minder opwindend maar toch belangrijk: we krijgen onze eerste Amerikaanse aanslag onroerend goed belasting.
Woensdag 8 november. Toen ik in Florida was had ik een bankrekening bij de Bank of America geopend. Speciaal om mijn Amerikaanse rekeningen te betalen. Dus om mijn onroerend goedbelasting te betalen, probeer ik dat internetbankierend te doen van mijn Amerikaanse bankrekening. De online interface biedt me twee mogelijkheden: een rekening betalen en een bedrag overmaken. Twee uur en verschillende telefoontjes naar de helpdesk van de bank later kom ik tot een onthutsend beeld hoe ouderwets het Amerikaanse banksysteem is. Als ik de rekening online betaal, wordt ergens in Amerika een cheque geprint en per Amerikaanse slakkenpost verstuurd naar de belastingontvanger. Ik kan daarbij geen omschrijving geven, terwijl de belastingontvanger dat wel nodig heeft. Geld overmaken kan ik alleen naar een privé-account; en dat terwijl de belastingontvanger zijn bankrekening bij dezelfde Bank of America heeft. Wat ik wel kan doen is een cheque uitschrijven en die samen met een strook van mijn belastingaanslag in een envelopje doen en aan de belastingontvanger terugsturen. Dit is weerzinwekkend! Misschien ben ik niet Amerikaans genoeg en moet ik hier maar aan wennen... leven we nog in de 21ste eeuw? Uiteindelijk maak ik het geld over vanuit mijn Nederlandse bankrekening - dat kan tenminste. Geld overmaken hebben ze, voor zover ik weet, in de jaren vijftig van de vorige eeuw uitgevonden.
Maandag 13 november. Opnieuw wat activiteit op ons grondje: Albert meldt dat ze vrijdag het gras hebben verwijderd over het gebied waar het huis komt te staan.
Zondag 19 november. Waarschijnlijk zaterdagochtend zijn drie vrachtwagenladingen zand op onze grond gestort.
Zaterdag 2 december. 's Morgens vind ik een mailtje van het bouwbedrijf dat de bouwvergunning is verleend. Jetzt geht's los! Ik mail terug om te vragen wanneer we de eerste twee betaaltermijnen moeten verwachten
Maandag 4 december. Antwoord van Jack Miller: de eerste termijn (volgens het contract 'when slab poured') is binnen twee weken, de tweede ('structure completed') in vijf. Ik voel me overdonderd over hoe snel de eerste twee termijnen achter elkaar vallen. We vragen ons af hoe snel het huis klaar zal zijn - er zijn maar vijf termijnen. Ik mail Jack Miller met die vraag en geef ook aan dat ik mijn best zal doen om zo snel het geld bij elkaar te krijgen. Voor de tweede termijn zal de hypotheek geregeld moeten worden.
Woendag 6 december. We hebben een gesprek met de hypotheekadviseur van de Rabobank en krijgen een offerte.
Donderdag 7 december. De Hypotheker kan me een lening bij de Postbank aanbieden met 1/2 procent lagere rente. Hij adviseert ons te wachten tot dinsdag, want de verwachting is dat er nog 0.1% afgaat.
Grappig is dat bij beide gesprekken de adviseurs ons projectje met een mengeling van bewondering en positieve jaloezie bezien. Het zijn toch professionals die de hele dag met hypotheken in de weer zijn. Op die manier gaat het met iedereen met wie we hierover praten. Zo vieren we elke dag ons besluit om dit te gaan doen.
Jack Miller's secretaresse mailt ons dat ze verwachten het huis in het midden van de zomer op te leveren. Zonder garantie. Ik schrijf haar terug dat we het geld voor de eerste en tweede termijn ongeveer op tijd in huis zullen hebben.
Zaterdag 9 december. Albert belt ons om te vertellen dat gisteren het werk is begonnen. Vrachtwagens, graafmachines en een wals zijn op de bouwplaats gekomen. De hopen zand zijn geëgaliseerd tot een vlakke verhoging.
Vrijdag 22 december. Zo af en toe horen we wat over werk dat aan het huis gebeurt: bekisting, pijpen en buizen. Maar dat de fundering er na twee weken zou liggen, daar is geen sprake van. Waar ging die drukte over?
Zondag 31 december/maandag 1 januari. Op de drempel van het nieuwe jaar toosten we op voor ons gevoel een van de beste jaren die we samen hebben gehad. En zoveel meer in het vooruitzicht!
Donderdag 4 januari. Albert belt ons dat een legertje Mexicanen aan het werk is geweest. De fundering en de betonnen vloeren zijn gestort. Albert vertelt dat je goed kunt zien waar de slaapkamers, de woonkamer, de badkamers en de garage komen. Konden we maar in mijn auto stappen en er even heen rijden...
Vrijdag 5 januari. De eerste rekening komt met een financiële meevaller van een paar duizend dollar. Het ophogen van de grond, dat apart berekend zou worden, is veel goedkoper uitgevallen als begroot. Ik maak het geld dezelfde dag over.
Wel lekker handig: de mailtjes van Jack Miller komen niet op mijn mailprogramma binnen maar moet ik uit de spambox van mijn provider redden.
Woensdag 10 januari. Bij Jack Miller worden ze kennelijk een beetje zenuwachtig dat het geld nog niet binnen is. Ze vragen mij om de bank te laten uitzoeken.
Donderdag 11 januari. Het blijkt, dat terwijl ik vrijdagavond de opdracht heb verstuurd dat die niet eerder dan maandag aan het einde van de dag verwerkt kan zijn. Dan is het niet gek dat het geld woensdag er nog niet is...
En vanmiddag krijg ik dan ein-de-lijk de offerte van de hypotheek. Diezelfde avond tekenen we nog, maar de volgende dag inleveren is er niet bij: de medewerker bij de Hypotheker die mij geholpen heeft is er maandag pas weer. Gelukkig maar dat de hele bouw een paar weken vertraagd is: de tweede rekening wordt pas begin februari verwacht.
Albert en Titia vertellen ons dat de muren al opgetrokken zijn tot dakhoogte. Dat gaat razend snel met die grote betonblokken. Zaterdag zijn ze weer in Nederland... met verhalen en foto's!
Die dag probeer ik ook achter een offerte aan te bellen voor de sprinklerinstallatie, die eerder in onze mailbox zat. De specificaties zijn zo summier dat er niets zinnigs van valt te zeggen. De leverancier blijkt echter hardnekkig onbereikbaar.
Zaterdag 13 januari. Bij Albert en Titia de foto's van de bouw gezien...
Zondag 14 januari. Ik loop weer eens door het huis te stuiteren van opwinding. De foto's van de bouw heb ik wel tien keer, twintig keer zitten te bekijken. Gisteren zei Albert: "Koen! Als je morgen naar Schiphol gaat voor een last-minute met Martinair naar Orlando - bel me dan, dan ga ik mee". Het is geweldig hoe zij onze opwinding begrijpen.
Maandag 15 januari. Zo langzamerhand wordt het tijd voor de volgende stappen in de bouw. De bouwer vraagt me om de kleur shingles voor op het dak, want er moet besteld worden. Wij waren daar al uit: terracotta-rood.
Dinsdag 16 januari. Uiteindelijk lukt het toch om met de sprinklerleverancier te e-mailen. Bevredigende reactie: ja het gaat inderdaad om de hele 2000 vierkante meter, ja het is inclusief elektra, ja, het systeem werkt met een schakelklok. Waarom zoiets nou niet in de specificaties vermeld kan worden snap ik niet.
Maandag 22 januari. Nog altijd geen teken van de Hypotheker. Mailtje achteraan gestuurd: ik wil wel mijn geld hebben als mijn tweede rekening komt.
Woensdag 24 januari. Omdat het stil blijft van die kant, ga ik, lichtelijk uit mijn humeur, tussen de middag maar bij de Hypotheker langs. Op 1 februari moet het geld er zijn! Dan blijkt dat de Postbank als mascotte de blauwe leeuw maar beter voor een paarse krokodil *) kan vervangen. De afdeling hypotheken wacht op de afdeling girorekeningen, die weer wacht op een kopie legitimatiebewijs die bij de afdeling hypotheken ligt... en dus doet niemand wat. Het wordt ter plekke geregeld.
Die avond ligt er een mailtje in mijn mailbox - of we even alle voorkeuren op willen sommen, en hoe we het met de lampen gaan doen. Tot laat in de avond zit ik voorkeuren uit te tikken, dat van die lampen komt morgen wel. De keuze van de keuken (rode deurtjes, zwart-marmerkleurig aanrecht!), badkamer (de ene donkerrood, de andere blauw, en een witmarmeren blad op de aanrechtkastjes); het buitenschilderwerk (gebroken wit buiten, voor onder de terracotta shingles, en een witte band over de lengte van het huis en rond de ramen); de tegels; het tapijt (donkerrood in de grote slaapkamer en lichtblauw in de andere, passend bij de badkamer); de garagedeur; deurklinken.
Donderdag 25 januari. Nog een keer een mailtje over de lampen. Ik bel er maar eens achteraan. Wat blijkt: voor een van de inspecties moeten de lampen al hangen, opgehangen door de electricien - die maar één keer komt. Ik had me eigenlijk bedacht dat we die zelf wel zouden ophangen, maar dat is er dus niet bij. Nu we ook weten dat de Ikea pas in het najaar opent, moeten we maar on-line gaan shoppen. Dan kan Albert, als hij weer in Florida is, ze in ontvangst nemen.
Gelukkig levert 'lighting fixtures' in Google gelijk een paar grote on-line lampenzaken op, een ervan heeft vele duizenden modellen...
Zondag 28 januari. Het dak eraf... Johanna vertelt ons dat het dak op het huis ligt.
Dinsdag 30 januari. Omdat het van de kant van de Hypotheker weer akelig stil blijft, bel ik maar weer eens. Een onaangename discussie verder blijkt dat de paarse krokodillen zich blijven roeren bij de bank met de blauwe leeuw: de kopie van het legitimatiebewijs dat eerder was goedgekeurd door de afdeling hypotheken, is afgekeurd door de afdeling girorekeningen vanwege de formulering van de handgeschreven verklaring - met handtekening en firmastempeltje - dat de kopie conform het origineel is. Geld op donderdag zit er in elk geval niet meer in. Ondanks dat ik met griep thuis hoor te zitten, meld ik me om vier uur ten kantore van de tussenpersoon. Uiteindelijk belooft men dat ik eventuele kosten wegens te late betaling mag declareren.
In een e-mail aan Jack Miller de situatie uitgelegd, gevraagd wat de voorwaarden voor te late betaling eigenlijk zijn. Het antwoord is teleurstellend: er moet gewoon betaald worden...
Woensdag 31 januari. Waar haal je op één dag tijd 30% van de bouwsom vandaan? De spaarrekening omkeren is bij lange na niet voldoende. Met de Hypotheker zal ik morgen nog spreken over een overbruggingskrediet maar veel vertrouwen heb ik daar niet in. Uiteindelijk vraag ik mijn vader of hij op zo'n korte termijn in staat is om het nodige vrij te maken van zijn spaarrekening.
Donderdag 1 februari. Ondanks dat de griep en verkoudheid niet echt mijn lijf uit lijkt ga ik stuiterend van de stress toch maar weer naar het werk. Nauwelijks geslapen de afgelopen nacht. Allerlei stukken in mijn binnenzak voor het geval dat ik bij de bank moet gaan bedelen om een overbruggingskrediet. Bestaat dat wel - voor particulieren, een krediet nu, onmiddellijk?
De adviseur van de Hypotheker gebeld, hij geeft me weinig kans. Gelukkig belt om half tien mijn vader. Het is gelukt: vanmiddag zal het op mijn rekening staan. Het voelt of water dat zich onder hoge druk in mijn lijf heeft opeengepakt, via mijn voeten mijn lijf uit stroomt. Wát een opluchting...
Later krijg ik ook Gusta te pakken - zij heeft de inhoud van de spaarrekening omgekeerd. Om half zes maak ik het geld over naar Amerika.
Jack Miller gemaild dat het geld eraan zit te komen - maar ook dat, hoewel zij niet de hoofdschuldige van deze thriller zijn, het extra complicerend is geweest dat zij geen enkele regeling voor te laat betalen hebben. Zoals het hele contract aan alle kanten rammelt. Niet voor niets heb ik de ergste pijnpunten eruit onderhandeld. Als ik helemaal niets had kunnen regelen vandaag, dan had ik 's avonds een gedeelte betaald en hadden zij nagenoeg niets gehad om me te dwingen of kosten te berekenen omdat ik niet op tijd heb betaald. Jack's nadeel - hij zou de leverancierskorting mislopen - zou hij op geen enkele wijze op me kunnen verhalen. Achteraf gezien heb ik alles vooral gedaan omdat ik vind dat ik moet betalen... bij elkaar een weinig zakelijke situatie. Wat later krijg ik mail van Jack terug waarin hij zich verontschuldigt voor zijn kant van de ontstane situatie en voor eventule misverstanden. Waren die er dan? Daar word ik nou ook niet echt heel veel wijzer van - nou ja, ik heb mijn punt gemaakt.
Dinsdag 6 februari. Het is maar weer goed dat we zelf onze zaakjes geregeld hebben. De notaris kan de hypotheek niet eerder dan 22 februari laten passeren doordat ook de oude hypotheek nog een opzegtermijn bleek te hebben. Bij de hypotheker hebben ze klaarblijkelijk dubbel zitten te slapen.
Zaterdag 11 februari. Johanna nog maar eens gebeld. Men is al volop bezig aan de binnenkant met bouwen. De kamers zijn al goed te zien. Het jeukt af en toe wel erg om niet eens te gaan kijken.
Donderdag 22 februari. Eindelijk, eindelijk naar de notaris. Het tekenen is zo gebeurd; na twintig minuten staan we weer buiten.
Vrijdag 23 februari. We zijn financieel weer op orde: ik betaal mijn vader terug en vul de leeggeplunderde spaarrekeningen weer aan.
Dinsdag 27 februari. Carol Heausler - onze makelaar en vriendin - mailt on met nieuwe foto's. Fantastisch!
Woensdag 28 februari. Het kan niet op... Naldo stuurt ons per post nog een stapeltje foto's op.
Woensdag 7 maart. We bellen Albert gemiddeld een keer in de twee dagen. Vandaag was grote veegdag - alle rommel van het bouwen met hout de deur uit - en de gipsplaten zijn bezorgd. En er is een bron geslagen, zestig voet diep, voor de beregening van het perceel.
Vrijdag 16 maart. Dit keer geen hectiek rond het betalen van de rekening. Omdat de koers erg gunstig is - $1,34 - betalen we de derde rekening een paar dagen eerder dan eigenlijk gevraagd.
Maandag 27 maart. Afgelopen zaterdag is een vrachtwagen vol zakken cement bezorgd - vandaag is de hele buitenboel gesctuct.
Donderdag 5 april. Yee-Hah! Meer foto's - nadat ik Albert even op weg geholpen heb heeft hij ze direct naar mijn website gekopieerd.
Hij vertelt me verder dat ze vandaag begonnen zijn met de septic tank ingraven.
Woensdag 11 april. De geheimzinnige megabuizen op de foto's, op de plaats van de septic tank, roepen vragen op. Helaas heeft Albert niet kunnen zien wat ze verder in de grond hebben gestopt en de boel is alweer dichtgemaakt. De grond is volgeplant met oranje vlaggetjes, een STOP-bord ervoor en 'no trespassing'. Een collega, wier man verstand heeft van rioleringen en dergelijke, vraagt hen of hij er iets van kan maken, maar ook haar 'rioleur' zoals ze hem noemt, weet het niet.
Donderdag 12 april. Ik vraag Jack Miller naar de planning voor de bouw, want het wordt tijd dat we ons reisje gaan boeken. De secretaresse mailt terug dat midden juli de oplevering zal zijn.
Een andere issue is nog hoe het moet met de inrichting. Het is intussen zeker dat Ikea in Florida lang niet op tijd opent. De meeste artikelen uit de catalogus kun je niet on-line bestellen. We zien er nog erg tegenop om helemaal naar Atlanta te moeten; dat is heen en terug, tweemaal een dag rijden. Omdat de Nederlandse website nauwelijks e-mailmogelijkheden biedt, schrijf ik een brief aan Ikea Delft met de vraag of zij in staat en bereid zijn om ons te helpen te bestellen in Atlanta, en dat van daaruit de spullen worden bezorgd.
Vrijdag 13 april. Gusta hoort dat ze 21 juli drie weken vakantie heeft gekregen. Het heeft wat moeite gekost om daar achter te komen. Ik zet op het werk mijn vakantie gelijk vast. We besluiten dat ik een week eerder ga om 'kwartier te maken', de boel te regelen en dat Gusta met Erik en Renée de 21e komen.
Maandag 16 april. Ik vraag ons vaste reisbureau en dat van Albert om de voordeligste aanbieding naar Miami of Orlando op te zoeken.
Dinsdag 17 april. Reis geregeld! En samen met Gusta reizen ook Nigel (neefje) en Titia mee. Ik zou gelijk mijn koffer wel in willen pakken... maar het duurt nog drie maanden...
Donderdag 19 april. Nu pas blijkt dat de reisplannen van Albert en Titia anders waren en wij die met onze planning hebben doorkruist. Albert en ik spreken af dat hij met mij meereist. Ik regel op vrijdag ook zijn ticket. Hij kan die eerste week mij helpen met dingen regelen en als ik die eerste week naar Ikea in Atlanta moet, gaan we samen - iets waar we het eerder al half en half over gehad hadden.
Woensdag 25 april. Het heeft even geduurd maar vandaag belt een medewerker van Ikea me, bij wijze van antwoord op mijn brief. Bemiddelen bij bestellen in Atlanta zit er niet in, wel kan ik hier kopen en laten verschepen door een bedrijf dat zij aanraden. Dat lijkt erg onvoordelig: de prijzen zijn hier in Euro's gelijk aan daar in dollars - ofwel in Amerika krijg je 35% korting. De medewerker ontkracht wel het idee dat het assortiment in Amerika identiek is aan het Europese. De catalogus is verschillend: deels aangepast aan de Amerikaase smaak. Bovendien wisselt overal het assortiment sneller dan de catalogus - ook de on-line versie. Wat blijkt: tot voor kort stond die schitterende rode kast die Gusta zo graag daar wil hebben, niet in de Nederlandse catalogus (laat staan in de Amerikaanse).
Zaterdag 28 april. Naldo weet het mysterie van de grote zwarte buizen te ontrafelen. Het is de uitloop van de septic tank. Het overtollige water wordt niet afgevoerd naar een openbare riolering (die is er niet) of naar een afwateringssloot (die is er ook niet), maar geïnfiltreerd in de grond met die zwarte buizen. De septic tank is ernaast in de grond gegraven.
Woensdag 2 mei. Morgen gaat Titia naar Florida, dus zijn we daar om haar uit te zwaaien. Het knaagt... we willen ook! Albert ook nog even gesproken, eindelijk is er weer activiteit bij het huis. De schilder is de buitenmuren aan het verven.
Donderdag 3 mei. De Ikea-problematiek laat ons niet los. Online bladeren door de Amerikaanse Ikea-catalogus bevestigt wat de medewerker ons onlangs heeft verteld. Het gevoel begint te ontstaan dat als ik naar Atlanta ga, dat ik wel eens met een zwaar teleurstellend resultaat thuis kan komen. Ook al omdat Gusta er niet bij is, wat het moeilijk maakt om ter plekke beslissingen te nemen om iets vervangends te kopen.
Online shoppen bij een paar gespecialiseerde Amerikaanse meubelboeren leert ons dat er wel aan leuke moderne meubelen te komen is, maar wel behoorlijk duur. Bovendien: een bank wil je toch wel eerst even uitproberen voor je hem bestelt.
Uiteindelijk lijkt de optie om hier te kopen en het te verschepen nog niet zo onbruikbaar. Als je het daar niet kunt krijgen is het er ook niet goedkoper. Om de totale kosten te drukken kun je besluiten een aantal dingen die wel bij Ikea online te shoppen zijn, daar te bestellen. Dat wordt zaterdag naar Ikea voor serious business.
Zaterdag 5 mei. Een van die dagen dat het Floridavirus ons helemaal in de greep heeft. We brengen drie uur door in de Ikeawinkel in Delft. De afdeling Zakelijk, die het verschepen doet, is helaas dicht op zaterdag. Dat betekent dat we maandag terug moeten komen. Eenmaal weer thuis hebben we het nog over de verschillende mogelijkheden en uiteindelijk gaan we nog een keer naar Delft en brengen er nog eens drie uur rondlopen. We komen terug met een complete lijst met alles wat we willen hebben.
Tussendoor op de markt ook nog gordijnstof gekocht.
Maandag 7 mei. Onmiddellijk na het werk samen naar Ikea. Het loopt uit op de Ikea-race: om 6 uur sluit de afdeling Zakelijk dus moeten we binnen een uur alles bij elkaar geshopt hebben. En dat lukt! Ik ben blij dat we een complete lijst met spullen hebben, compleet met artikelnummers en de locaties in het zelfbedieningsmagazijn. Binnen 45 minuten hebben we drie platte karretjes en een oversized winkelwagentje tjokvol met twee leren banken, een aantal pakketten om een kast mee in elkaar te zetten, tafels, stoelen, tapijten, eetservies, pannen en nog veel meer.
Woensdag 23 mei. Tijd om het officiële T-shirt van het project te presenteren. Gekregen op het werk voor mijn verjaardag (21 mei).
Uit Florida niet zoveel nieuws. De binnenboel is geverfd en vandaag was er iemand om de binnendeuren op te hangen en de afwerklijst van de dakrand te bevestigen.
Donderdag 24 mei. Albert vertelt ons dat Jack Miller hoogstpersoonlijk de voordeur heeft geplaatst.
Zaterdag 26 mei. Albert en Titia zijn terug uit Florida... met foto's!
Zondag 27 mei. Zoals elke keer slaat de Floridakoorts weer toe met al die foto's en niet te vergeten de enthousiaste verhalen van Titia en Albert. Als mijn pas geopereerde knie het niet had verhinderd had ik weer staan te springen in huis.
Maandag, 28 mei. Gusta gaat de gordijnen afmeten en naaien. Bij Jack Miller bestellen we de grasmatten die op het perceel zullen worden gelegd.
Woensdag, 30 mei. Dan toch nog een klein financieel tegenvallertje. Het budget voor de septic tank is met bijna 2000 dollar overschreden. Er was een 'allowance' voor in het contract van 2000 dollar, d.w.z. dat tot dat bedrag de rekening van de installateur gedekt is, het meerdere moet je zelf betalen. Ik weet zeker dat ik in september gevraagd heb of dat normaal gesproken voldoende zou moeten zijn; en dat Jack Miller dat bevestigend had beantwoord. Toch maar een mailtje gestuurd hoe het nou kan dat het budget zomaar, zonder aankondiging vooraf, met 100% is overschreden.
Donderdag 31 mei. Voor meerdere Floridavreugde ben ik maar eens begonnen al die bouwfoto's in te plakken. Donderdag 7 juli. Elle, de secretaresse van Jack Miller, blijkt een goed gevoel voor kleuren te hebben. Zij adviseert ons nadrukkelijk om nog eens goed na te denken over de keuze van de tegels in het portiekje (buiten) en binnen. De koudgrijze tegels die we hadden gekozen voor buiten passen slecht bij de warme kleuren van de buitenmuur. Binnen hebben we de omgekeerde fout gemaakt: de heldere kleuren in de keuken passen niet bij het ecru karakter van de tegels binnen. We hebben het gevoel dat ze gelijk heeft en kiezen op de valreep nog andere tegels.
Ik vraag Carol, onze makelaar en vriendin, om betrouwbare adressen van verzekeringsagenten voor onze woonhuisverzekering.
Maandag 11 juni. Ik vraag offertes aan voor een opstalverzekering bij de drie adressen die Carol ons heeft gestuurd.
Dinsdag 12 juni. Een culvert of een swale? Dat is de vraag. Elle, Jack Miller's secretaresse stuurt ons een e-mail met de vraag wat we willen hebben. Een culvert is wel $650 duurder. Een probleem: wat in hemelsnaam zijn een culvert en een swale? Bellen met Jack Miller leert dat het 'iets' met de afwatering van de oprit is, en dat een culvert een buis is en een swale een gootje. Maar waar, hoe en wat... Albert weet mij te vertellen dat hij noch Naldo een afwateringsbuis bij de oprit heeft. Wij stemmen dus voor de (gratis) swale.
Donderdag 14 juli. Nog een keuze: willen we ons witgoed wit, beige of zwart? Elle heeft een gratis advies: zwart. Gusta en ik kiezen daar unaniem voor. Elle is in het huis geweest en weet ons te melden dat de keuken en badkamerkastjes zijn geplaatst, de lampen hangen al en ze zijn bezig met de tegels.
En dan dit. Ik bel 's avonds nog voor de opstal- en inboedelverzekering en moet maar weer eens constateren dat Amerika écht de andere wereld is. Als gewoonlijk is de offerte weer half-half: er staat wel in wat er verzekerd is, maar niet tegen welke gebeurtenissen. Onbekende afkoos als AOP ('all other perils - alle andere gevaren'). Maar het mafste komt als ik vraag naar de uitsluitingen. Het zijn niet eens uitsluitingen, maar als je dit hebt krijg je gewoon geen verzekering. Een niet-omheind zwembad. Honden zonder hek eromheen, en trampolines. Euh... trampolines?
Okee. Er zit een aansprakelijkheidsverzekering in. Dus vraag ik of ze bedoelt dat ongelukken op de trampoline uitgesloten zijn. Nee - géén verzekering als u een trampoline heeft. Dat wordt een ander kado voor Erik's verjaardag. Niet alleen voor de verzekering, maar je haalt een juridisch misbaksel in huis - kennelijk word je tot in de tiende generatie financieel uitgekleed als een vriendje in de wijk zijn arm bezeert. Ik zou me andere gevaren kunnen bedenken - een doorgeladen pistool in je nachtkastje bijvoorbeeld - maar daarvoor zetten ze je niet uit de verzekering.
Woensdag 20 juni. Een verzekering via de e-mail aanvragen is kennelijk niet simpel. Omdat overstroming niet gedekt was had ik om een offerte voor een aparte verzekering gevraagd, maar geen reactie. Twee andere bedrijven die ik gevraagd had voor een offerte namen niet eens de moeite om te reageren, een ervan stuurt na een herinnering alleen de eerste pagina van de offerte op...
Ik bel nog eens achter die waterverzekering aan, en krijg nu direct antwoord. Maar de premie is fors voor een gebied dat relatief hoog ligt. We besluiten om het bij de homeowners insurance te houden.
Ook probeer ik al dagen contact te krijgen met de leverancier van de bron en het sprinklersysteem. Ik heb een rekening gehad maar krijg maar geen antwoord op mijn vraag om een bankrekeningnummer om het naar over te maken. Zucht.
Donderdag 28 juni. Onhandigheid en gestuntel - willen ze soms geen verzekeringen verkopen? Ik moet maar weer eens achter de verzekering aanbellen. Dat leidt uiteindelijk tot een ingevuld aanmeldingsformulier dat ik moet ondertekenen, en een rekening... helemaal blanco. Geen bedrag, geen polisnummer. Handig om te betalen.
Zaterdag 30 juni. Naldo vertelt Titia dat het gras en de oprit klaar zijn. Er resten nog een paar kleine klusjes.
Maandag 2 juli. Nóg niks van het verzekeringsbedrijf... drie telefoontjes verder heb ik dan tenminste de noodzakelijke gegevens om de verzekering te betalen. Zucht.
Woensdag, 4 juli. De Ikea-spulletjes zijn op de boot naar Miami. Ik krijg de vrachtbrief van de rederij en een telefoonnummer van de agent in Miami.
Donderdag 5 juli. We zijn nu echt de overdracht aan het regelen. Ik hang drie kwartier 'on hold' bij de electriciteitsmaatschappij voor het regelen van de stroom. Volgende week wordt het 'certificate of occupancy' geregeld.
Woensdag 11 juli. Terwijl we de dagen aan het aftellen zijn vraag ik de agent van de reder over de inklaring van de Ikea-spullen. Aanvankelijk stuurt hij me om een bedrijf te zoeken die dat voor me kan doen. Hemel... waar haal ik dat nou weer vandaan - dat is zo ongeveer de vraag die ik terug stel. Gelukkig kan hij me aan een adres helpen.
En... het Certificate of Occupancy is afgegeven!
Donderdag 12 juli. Ik krijg een aantal lastige formulieren om in te vullen en moet er halverwege achter komen dat deze niet van toepassing zijn voor de inport van nieuwe goederen. De dame van het inklaringsbedrijf is gelukkig een goede hulp.
Zaterdag 14 juli. Koffers nog eens omgewoeld, laatste spulletjes erin... morgen zijn we weg. Florida here we come!
Zondag 15 juli - zaterdag 22 juli. Deze week is om kwartier te maken, samen met Albert. Omdat ik geen frequent en langdurige toegang tot een computer heb, is dit een kort resumé van wat ik deze week heb gedaan.
Het is al donker als we aankomen. Ik kan het huis alleen van buiten zien in de koplampen van de auto. Maandag kunnen we erin - eigenlijk hadden we ons voorgenomen om bij Jack Miller's kantoor de sleutels te gaan ophalen, maar die blijkt in een kastje aan de buitenkant van het huis te zijn verstopt om de bouwvakkers toegang te kunnen bieden. Daar komen we achter als we, nog voor onze rit naar Jack Miller, een klusjesman komt voor nog een paar laatste dingen. Het is allemaal natuurlijk geweldig, en toch ook groter dan ik had onthouden. Ik neem een hele serie foto's om Gusta te laten zien (later die dag stuur ik ze op) en daarna gaan we alsnog naar het kantoor van het bouwbedrijf. Er blijkt formeel niets meer geregeld te hoeven worden. Een handdruk,later die week, met Jack Miller zelf, die zegt dat hij met plezier met mij zaken heeft gedaan. Het genoegen was wederzijds.
Hoe precies ze te werk gegaan zijn blijkt wel als ik nog punten voor de issuelijst zoek - die blijft leeg! 'Superintendant' Dave McPherson had zoveel oog voor detail dat ik gewoon niets kan vinden wat niet goed is gedaan. Ook ben ik blij verrast door de vele kleine details die nooit op een specificatielijst had kunnen passen. Zoiets als als deurstoppers waar ze nodig zijn. En omdat we gevraagd hadden om chroomkleurige deurknoppen in plaats van de koperen krulletjesmodellen, blijkt nu dat Dave er bijpassende scharnieren en 'glas-in-lood' voor de voordeur bij heeft gezocht.
Natuurlijk valt er meer te doen dan het huis bewonderen. We kopen bedden bij Bill Bishop's meubelzaak in Avon Park, net ten noorden van Sebring. Bill is een vriend van Albert en volkomen prettig gestoord. Een wasmachine en droger bij Musselman's. Honderden huishoudelijke artikelen, van huishouddoekje tot TV bij de Wal-Mart, K-Mart en verschillende 'dollar stores'. Step stones om een pad te maken van de voorkant naar de achterkant van het huis, bij Loew's. Een witte brievenbus. Beschermingsstenen voor de sprinklers.
Ik regel een telefoonaansluiting en ik ga naar de bank voor een bankpasje - eerder kon dat nog niet omdat ze die alleen naar een Amerikaans adres kunnen sturen.
Ik ga om informatie om een antenne te laten zetten bij ons huis - omdat we vaak weg zijn is dit de voordeligste manier om TV te ontvangen. Volgende week wordt-ie geplaatst.
Het gras moet dringend gemaaid worden. Mijn eerste ervaring op een maaimachine waar je op kunt zitten leert dat je ook dat moet leren.
En ik maar alles klaar voor Gusta, Renee en Erik om thuis te komen. Zondag 22 juli halen we hen en Letitia op van het vliegtuig in Orlando. Ik open een fles champagne om dit moment te vieren.
Maandag 12 juli - vrijdag 10 augustus. Belangrijkste ding dat niet was gegaan als gepland waren de Ikeaspullen. Maandag hoor ik dat ze eindelijk zijn vrijgegeven door de douane. Op dinsdag gaan Albert en ik met een gehuurde U-Haul truck naar Miami om de meubeltjes zelf op te halen, zodat we niet nog meer tijd kwijtraken. Die avond verandert het lege pand in een thuis als we de eettafel, stoelen, banken en alle andere meubels op hun plaats zetten.
Ook het tuinieren heb ik voor deze weken gelaten. We rijden af en aan naar Lowe's voor planten, tuinaarde, onkruidwerend doek en zakken vol houtsnippers. Aan het einde van ons verblijf is het al echt een tuin; natuurlijk moet het allemaal nog groeien.
Ook de verschillende zaken voor huishoudelijke artikelen worden nog meermalen bezocht. En er is tijd voor andere leuke zaken als een Disneypark en de toerist uithangen.
Zaterdag 11 autustus. Met een hart vol omgekeerde heimwee moeten we terug naar Nederland en ons huis achterlaten tot onze volgende verblijf. Dat doet pijn.

Dit is het einde van mijn weblog over dit turbulente jaar waarin we deze grote stap in ons leven hebben gezet.